vrijdag, september 14, 2007
Beleggen in beleggingsfondsen
Doen, of kan het beter?
Wat beleggers zich zelden afvragen is hoe duur het beleggen in beleggingsfondsen eigenlijk is.
Beleggers vinden een tips-beleggingsservice van 500 euro per jaar duur, maar als ze met 50.000 euro in beleggingsfondsen zitten, dan zeuren ze niet over 1% management fee per jaar.
Dat is slim gespeeld van banken, want de kosten die ze doorberekenen zijn heel slim verborgen.
Immers bent u er lang niet altijd met die 1% management fee. Daarnaast moet u ook instap EN uitstapkosten betalen en bestaat de kans dat het fonds nog verdere kosten in het rendement doorberekend. Daarbij zijn er ook nog fondsen die dan daarnaast ook nog eens een performance fee vragen.
Een onderzoek van enkele jaren geleden leerde ons dat fondsen indertijd gemiddeld 8% per jaar kosten.
Laat het zo zijn dat de kosten in de paar jaar erna gehalveerd zouden zijn, dan nog komen we uit op 4%.
Bij een bedrag van 50.000 euro is dat 2000 euro per jaar.
Voor u dus besluit om maar lekker makkelijk in een beleggingsfonds te stappen zou u toch eens moeten stilstaan bij al die verborgen kosten.
Het alternatief is een belegging tipservice nemen.
Dat kost dan ook meestal enkele honderden euro's per jaar en daarbij komt dan uw transactiekostenplaatje nog.
Dat lijkt dus snel duurder te zijn, maar het kan meevallen als u met een goedkope broker gaat werken.
Immers kan bij de goedkoopste al voor $1 per transactie in Amerikaanse aandelen gehandeld worden.
Doen die services het qua performance beter dan beleggingsfondsen?
Ik weet het niet.
Daar is nooit serieus onderzoek naar gedaan.
Wat ik echter wel weet is dat de services totale openheid over de geadviseerde posities geven. Dat terwijl uw belegging in een beleggingsfonds met enorme geheimzinnigheid omkleed is. Ook de rol van de uitgevende bank, die vaak zelf ook enorme posities in de markt heeft, blijft onduidelijk. Welke garantie is er dat de bank niet eigen aandelen dumpt in een fonds? Die fondsbeheerder kan heel makkelijk gemanipuleerd worden tot de aankoop van die stukken. Hij is immers in dienst van de bank en zal zijn broodheer niet snel afvallen.
Bij de belegging tipservices is er ook een risico. Namelijk de kans dat u te maken heeft met frontrunning. Bij services in Nederland en België gaat het meestal om zulke kleine initiatieven dat ze geen voordeel hebben zelfs al zouden ze zo stom zijn om dat te doen. Tenzij natuurlijk uw service in hele kleine fondsen aan het adviseren is. Het voordeel is echter, bij zo'n service ziet u precies wat ze doen. De posities zijn volkomen transparant, want u moet zelf de order doorgeven en u bepaalt dus uiteindelijk altijd zelf of u de tip ook gebruikt. Als ze structureel in fondsen adviseren die gemiddeld 50.000 stukjes per dag omzetten en u kijkt na hoe de omzetten de dagen voor het advies waren, dan weet u snel voldoende. Mijn ervaring is dat services van naam het risico niet willen lopen op dat soort schandalen. Bij beleggingen in grote fondsen is er totaal geen voordeel te behalen. De omzetten in die stukken zijn veel te groot.
Nu moet u bij dit alles weten; ik heb zelf een belegging tipservice. Ik preek dus voor eigen parochie. Toch denk ik dat de open opstelling van de service verlener, die echt al zijn posities open en bloot moet geven en er bijna altijd persoonlijk de naam aan hangt, een betere optie is dan de vrij anonieme, vaak zwaar overbetaalde, fondsbeheerder die slechts voor de benchmark volgt en zijn loon toch wel krijgt, hoe dramatisch slecht het allemaal ook verloopt.
Een mooi recent voorbeeld is een fonds waar ik nu zelf belegger/deelnemer ben.
Het ABNAMRO Transpacific Fund is vooral in Japan actief. Daar ik de Japanse beurs en markt zelf niet zo goed dacht te kunnen bespelen, ging ik dan toch maar aandelen in het beleggingsfonds kopen.
Vervolgens zien we een performance die diep droevig is. Zo droevig, dat ABNAMRO het fonds nu op laat gaan in een ander fonds. Hogere kosten voor mij als klant, maar dat is de prijs voor een nieuwe kans, nieuwe ronde.
Waarom deze dramatische stap van ABNAMRO? Ze zeggen zelf dat in het nieuwe fonds de beheerder meer vrijheid heeft.
Het zal allemaal wel, ik kan dat toch niet controleren. Blijkbaar mocht de eerdere fondsbeheerder niets en zat hij dus niets te doen in het achtbaan karretje op weg omlaag.
Dat is lekker geregeld door ABNAMRO.
Geen enkele indicatie welke aandelen in bezit zijn geweest en geen indicatie wat er nu zo mis ging.
Als klant heb ik me slechts te schikken in het feit dat de black box blijkbaar niet werkte en ik dus pech heb. Ik kan er niets van leren en ik moet maar hopen dat de bank iets geleerd heeft. De ABNAMRO heeft al tientallen jaren beleggingsfondsen dus je zou verwachten dat ze het kunstje toch al meester waren.
De fondsbeheerder krijgt een enorm loon en dan mag toch ook wel wat verwacht worden.
Blijkbaar niet.
Alles wordt afgeschermd. Onduidelijk blijft wat er mis ging.
Nu weet ik, het kan ook mis gaan bij services. Als het daar echter misgaat, dan kan de klant tenminste wel zien wat er mis ging. Je kan als klant dan ook besluiten dat je het niet eens bent met de visie van de service verlener en er op afwijken.
Die kans krijgt u niet bij een beleggingsfonds. De ingenomen posities blijven een zwaarbewaakt geheim. Alsof er fondsen zijn die ook graag in die omlaag denderende achtbaan willen zitten...
De conclusie is wat mij betreft, dat u uiteindelijk, alle pro's en contra's overwegende, beter af bent bij een belegging tipservice.
Ja, u moet dan zelf handelen, maar u houdt ook zelf de touwtjes in handen. Uw geld is blijkbaar maar bij één persoon veilig en die persoon, dat bent u zelf.
Tom Lassing
Labels: bank, beleggingsfonds, fondsbeheerder, kosten, management fee, tipservice
